8 kwietnia- Międzynarodowy Dzień Romów – Stowarzyszenie Romów w Polsce

W dniu 8 kwietnia społeczność romska w Polsce i na świecie obchodzi Międzynarodowy Dzień Romów. Święto to zostało ustanowione na IV Kongresie Międzynarodowego Związku Romów 1990. Dzień obchodów upamiętnia pierwsze spotkanie przedstawicieli Romów  z 25 państw, które odbyło się 8 kwietnia 1971 roku pod Londynem. Podczas pierwszego Światowego Kongresu Romów ustalono flagę i hymn. Dzisiaj  Obchody Dnia Romów obchodzone są na całym świecie i organizowane są na  na szczeblu międzynarodowym  i krajowym.

Obchody są okazją do poszerzenia wiedzy o społeczności romskiej przez społeczeństwa większościowe. Ten szczególny dzień to święto wszystkich Romów na świecie. To doskonała okazja do przypomnienia o obecności przedstawicieli narodu romskiego w społeczeństwach większości krajów.

Zaproszenie na konferencję

EUROPEJCZYK/EUROPEJKA – czyli kto?

W ramach działań Oświęcimskiego Forum Praw Człowieka zapraszamy do udziału 

w III. Międzynarodowej konferencji Europa wobec wyzwań XXI wieku (Oświęcim, 12-13 maja 2016 r.). Tegoroczny temat przewodni konferencji to: Europejczyk/Europejka – czyli kto? 

W dwudniowej debacie wezmą udział dyplomaci, naukowcy, dziennikarze oraz przedstawiciele organizacji pozarządowych. Uczestnicy będą próbowali odpowiedzieć na pytania, m.in.: Co oznacza być obywatelem Unii Europejskiej? Jak patriotyzm, nacjonalizm ma się do uniwersalnych praw człowieka? Czy chrześcijaństwo w Europie jest zagrożone? Czym jest europejska solidarność? Dlaczego uchodźcy budzą taki strach? Jak w praktyce wygląda ochrona praw mniejszości? Kto jest  bohaterem, a kto wrogiem w Europie? 

Patronat honorowy nad konferencją objął Rzecznik Praw Obywatelskich.

Organizator konferencji: 

OŚWIĘCIMSKIE FORUM PRAW CZŁOWIEKA /MIASTO OŚWIĘCIM

Partnerzy:

Biblioteka Galeria Książki w Oświęcimiu, Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu, Centrum Żydowskim w Oświęcimiu, Fundacja Edukacyjna Jana Karskiego, Fundacja na rzecz MDSM w Oświęcimiu, Fundacja Współpracy Polsko-Ukraińskiej (PAUCI), Fundacja Dialog-Pheniben, Instytut Historii i Archiwistyki UP im. KEN w Krakowie, Katedra Nauki o Polityce WSB w Chorzowie, Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, PWSZ im. rtm. W. Pileckiego w Oświęcimiu, Stowarzyszeniem Romów w Polsce.

MIEJSCE KONFERENCJI: 

Biblioteka Galeria Książki, ul. Nojego 2b, 32-600 Oświęcim

Konferencja ma charakter otwarty, ale ze względu na ograniczone możliwości lokalowe warunkiem uczestnictwa jest rejestracja elektroniczna.

Dokumenty do pobrania w załączeniu. 

Pliki do pobrania:

W dniach 22-23 marca miało miejsce wyjazdowe posiedzenie Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych w województwie małopolskim.

W dniu wczorajszym Komisja MNE  odwiedziła także nasze stowarzyszenie.

Komisja sejmowa zwiedziła wystawę stałą w siedzibie Stowarzyszenia Romów w Polsce pt. „ Romowie historia i kultura”. Po zwiedzaniu wystawy odbyło się spotkanie z przedstawicielami mniejszości romskiej, na którym poruszono najważniejsze tematy związane z mniejszością romską .

Oświęcim, 21 marca 2016 r.

Stanowisko Stowarzyszenia Romów w Polsce wobec rządowego „Piątego Raportu dotyczącego sytuacji mniejszości narodowych i etnicznych oraz języka regionalnego w Rzeczypospolitej Polskiej (Warszawa 2015 r.)

Z uwagi na opublikowanie w ostatnim okresie czasu (styczeń 2016 r. – posiedzenie sejmowej Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych) wymienionego wyżej dokumentu Stowarzyszenie Romów w Polsce przedstawia poniżej swoje stanowisko wobec  Raportu. Równocześnie Stowarzyszenie zauważa, że w trakcie opracowania Raportu nie miało możliwości wypowiedzenia się o jego treści. Stowarzyszenie wyraża nadzieję, że   przy opracowaniu Szóstego Raportu uzyska możliwość zapoznania się z projektem Raportu przed jego opublikowaniem. Oto treść naszego Stanowiska:

            Należy docenić wolę rządu Rzeczypospolitej Polskiej aby sprawy mniejszości były rozwiązywane w oparciu o ład konstytucyjny i porządek prawny, czego świadectwem jest Raport. Niemniej jednak przestrzeganie tego porządku w codziennej praktyce oraz konkretne sposoby myślenia o mniejszościach, leżące u podstaw działań instytucjonalnych rodzą często szereg problemów, które widoczne są również w Raporcie.

            Problemy te chcemy tu zaadresować odnosząc się przede wszystkim do zagadnień związanych z mniejszością romską.

            Na pierwszym miejscu chcielibyśmy wymienić problemy metodologiczne. Prezentowane w Raporcie dane oparte są na wynikach Narodowego Spisu Powszechnego z 2011, a więc na ewidencji, która daje jedynie bardzo podstawowy wgląd w sytuację grup mniejszościowych[1]. Budowanie na ich podstawie polityki wobec mniejszości jest ryzykowne, o ile nie jest poparte szczegółowymi badaniami. Badania takie są w Polsce prowadzone, są też doświadczone zespoły badawcze, do których można się zwrócić o ich przeprowadzenie. Opieranie się na powierzchownej ewidencji, dającej jedynie bardzo ogólny zarys problemu, a następnie wyciąganie na tej podstawie wniosków prowadzi do uproszczeń i nie gwarantuje eliminacji stereotypowych opinii oraz uprzedzeń.

            Drugą istotną kwestią jest brak uwzględnienia głosu środowisk mniejszości: „Opracowując dokument – czytamy w Raporcie – analogicznie jak w przypadku poprzednich raportów nie opisywano szczegółowo pojawiających się problemów, postulatów czy ocen zgłaszanych przez środowiska mniejszości, ograniczając oceny na rzecz faktów” (s. 6).

            W powyższym zdaniu kryje się sugestia, że głosy środowisk mniejszościowych nie należą do sfery faktów, tymczasem jak najbardziej należą: to, co o sytuacji mniejszości myślą ich członkowie, organizacje, przywódcy, jest jak najbardziej częścią tej sytuacji. Lekceważenie tego prowadzi do sprzeczności z innym stwierdzeniem Raportu, a mianowicie, że „Polski Rząd pilnie wsłuchuje się w głosy mniejszości…” (s. 34). Otóż można odnieść wrażenie, że nie tak pilnie, skoro głosy mniejszości nie zostały uwzględnione w przygotowaniu ważnego rządowego dokumentu, będącego podstawą polityki wobec mniejszości. Udział środowisk mniejszościowych w przygotowywaniu opracowań, które ich dotyczą, jest normą, a projekty badawcze, które zasady tej nie respektują, z reguły otrzymują oceny negatywne.

            Uważamy, że opracowania takie jak Raport powinny być tworzone w oparciu o bogatszą metodologię, wykorzystanie rozmaitych baz danych i przeprowadzanie/zlecanie badań specjalnie dotyczących zagadnień omawianych w Raporcie. W badaniach tych i w przygotowaniu ostatecznego raportu, istotny głos powinni mieć przedstawiciele środowisk mniejszościowych.

            Trzecim istotnym problemem Raportu jest sposób postrzegania kwestii wykluczenia i integracji. Dokument stwierdza, że „w Polsce jedyną mniejszością narażoną na wykluczenie społeczne jest romska mniejszość etniczna” (s. 4). Niestety, nie zostały w nim sformułowane kryteria definicyjne, za pomocą których Romowie i tylko Romowie, zostali uznani za zagrożonych wykluczeniem. Poza tym taka kwalifikacja nie uwzględnia wewnętrznych zróżnicowań w ramach społeczności romskich. Romowie są w dokumencie traktowani jako jednolita grupa, podczas gdy w rzeczywistości – tak jak i inne grupy etniczne czy narodowe – składają się z jednostek o bardzo rożnych warunkach i szansach życiowych. Zróżnicowanie takie musi być uwzględnione w planowaniu działań na rzecz walki z wykluczeniem, tak aby pomoc kierowana była do tych, którzy naprawdę jej potrzebują i w sposób, który zapewniałby im efektywną poprawę ich sytuacji.

            Określenie całej grupy jako zagrożonej wykluczeniem może mieć poza tym negatywny efekt stygmatyzujący i sprzyja utrwaleniu wizerunku Romów jako ludzi niesamodzielnych, niezaradnych, którzy stanowią ciężar dla społeczeństwa. Mając na uwadze, ze takie stereotypy są rozpowszechnione wśród większości społecznej i powodują negatywne nastawienie oraz akty dyskryminacji wobec Romów, nie można nie zauważyć, że ogólna kwalifikacja Romów jako wykluczonych wzmacnia te stereotypy a tym samym zwiększa prawdopodobieństwo, że konkretni Romowie będą narażeni na wykluczenie w konkretnych sytuacjach społecznych. Sposób posługiwania się kategorią wykluczenia w Raporcie jest więc niebezpieczny i podważający sens walki z wykluczeniem – może się przyczyniać do zwiększenia zagrożenia wykluczeniem pewnych kategorii społeczności romskich.

            Należy tez dodać, że zagrożenie wykluczeniem interpretowane jest w dokumencie w sposób wąski i ograniczony do opisu sytuacji społeczności romskiej. Dokument mówi niewiele o makrospołecznych czynnikach zwiększających niebezpieczeństwo wykluczenia oraz o roli, jaką w zjawisku wykluczenia pełnią negatywne stereotypy i akty dyskryminacji. Można zatem odnieść wrażenie, że niebezpieczeństwo wykluczenia to problem wyłącznie społeczności romskiej, nie związany z sytuacją całego społeczeństwa i antyromskimi przekonaniami większości społecznej.

            Przeciwieństwem wykluczenia jest w dokumencie integracja społeczna. Należy docenić, że autorzy dokumentu nie utożsamiają integracji społecznej ze zjawiskiem asymilacji. Jednakże redukcja problematyki integracji społecznej do sfery ekonomicznej jest niebezpiecznym zawężeniem tematu. Wydaje się, że dla autorów dokumentu skuteczna integracja oznacza wyłącznie poprawę warunków materialnych, podczas gdy nie jest to związek konieczny. Wśród przedstawicieli większości społecznej znajdują się jednostki doskonale zintegrowane ze społeczeństwem, które jednocześnie są ubogie. I odwrotnie, niektórzy przedstawiciele mniejszości etnicznej mogą być odrzucani przez społeczeństwo pomimo osiągnięcia wysokiego statusu materialnego. Warto przypomnieć, że według socjologicznych analiz antyromskich aktów przemocy w Oświęcimiu w 1981 i w Mławie w 1991, doszło do nich nie dlatego, że Romowie w tych miejscowościach byli skrajnie ubodzy, a więc „niezintegrowani” w rozumieniu omawianego dokumentu. Doszło do nich wtedy, gdy sytuacja Romów zaczęła się poprawiać. Wskazuje to na to, że tak jak ubóstwo nie jest tożsame z wykluczeniem, również poprawa warunków życiowych nie jest tożsama z integracją społeczną. Działania na rzecz integracji muszą mieć zatem o wiele szerszy wymiar i nie ograniczać się do sfery ekonomicznej. Musza obejmować całe segmenty społeczeństwa, bez dzielenia ich w kategoriach etnicznych, musza tez obejmować intensywną i mądrą pracę edukacyjną w społeczeństwie.

            Przy okazji warto zauważyć, że w analizowanym dokumencie pojawia się sformułowanie sugerujące nieprzystawalność romskiej tożsamości kulturowej do warunków nowoczesnego świata: „Zachowanie odrębności kulturowej – czytamy w dokumencie –  przy jednoczesnym wykorzystaniu możliwości, jakie niesie ze sobą współczesny świat jest szczególnym wyzwaniem dla Romów” (s. 5). Nie uważamy, że jest to jakieś szczególne wyzwanie. W całym świecie bardzo wielu Romów skutecznie funkcjonuje w warunkach nowoczesnej gospodarki, zachowując jednocześnie związek z własną tradycją kulturową. Wydaje się, że w dokumencie mamy do czynienia ze śladami dawnego stylu myślenia, zgodnie z którym romska tradycja jest przeciwieństwem wymogów nowoczesności. Nic bardziej błędnego: w Polsce tak się akurat składa, że grupy romskie bardziej związane z tradycją znajdują się równocześnie w lepszej sytuacji materialnej niż Romowie mniej tradycyjni. Również uczeni (np. Ewa Nowicka) zwracają uwagę, że tradycyjna kultura romska może być w warunkach nowoczesnej gospodarki cennym kapitałem kulturowo-społecznym a nie ograniczeniem. Często podkreśla się w tym kontekście zdolności adaptacyjne romskiej kultury tradycyjnej. Tak więc zachowanie odrębności kulturowej nie musi ograniczać korzystania z możliwości współczesnego świata, a wręcz przeciwnie. To zaś, co z tego procesu wyniknie, zależy bardziej od tego, co świat ma do zaoferowania niż od tego czy Romowie są tradycyjni lub nie.

            Omawiając specyfikę sytuacji Romów raport czasami koncentruje się na pewnych jej aspektach bez wyjaśnienia, dlaczego uważa je za istotne. Tak na przykład obok informacji, że Romowie są najmłodszą i najbardziej zurbanizowaną grupą etniczną, znajdujemy w dokumencie stwierdzenie, że wśród mniejszości romskiej wyraźny jest znacznie niższy niż wśród pozostałej części społeczeństwa odsetek osób pozostających w formalnych związkach małżeńskich (s. 9-10). Można zapytać, jaki związek ma ta informacja z problemami sytuacji Romów i czy przypadkiem nie mamy tu do czynienia z dyskryminacją trwałych związków sankcjonowanych tradycją?

            Autorzy dokumentu twierdzą, że Romowie są jedyną mniejszością, „w której problemy edukacyjne są widocznym i palącym problemem”. Ciekawe, że w przypadku również dość nisko wykształconych przedstawicieli mniejszości niemieckiej autorzy natychmiast znajdują wyjaśnienie, doszukując się przyczyn takiego stanu rzeczy w wiejskim charakterze tej społeczności. Natomiast „przypadek mniejszości romskiej wymaga odrębnej analizy” (s. 11) – dlaczego właściwie? Dlaczego nie można stosować tego samego wzoru analizy dla wszystkich grup mniejszościowych, lub wręcz dla wszystkich grup składających się na społeczeństwo, wskazując na podobieństwa i różnice, lecz bez stygmatyzowania jednej z nich jako szczególnego przypadku, wymagającego „specjalnego traktowania”?

            „Szczególne traktowanie” Romów widoczne jest w zawartym w dokumencie stwierdzeniu, że „przynależność do mniejszości, z wyjątkiem Romów, nie determinuje sytuacji społeczno-ekonomicznej obywateli należących do mniejszości. Wpływ na tę sytuację mają raczej inne zmienne, m.in. poziom wykształcenia, miejsce zamieszkania (wieś-miasto), status na rynku pracy oraz wiek badanych” (s. 12). W nieświadomy zapewne sposób autorzy dokumentu wyrażają tu myśl, że w odróżnieniu od innych grup mniejszościowych samo „bycie Romem” sprawia, że ma się określoną pozycję społeczno-ekonomiczną. Ten sposób myślenia został we współczesnych naukach społecznych poddany zdecydowanej krytyce. W przypadku Romów, tak jak i w przypadku innych grup, o sytuacji społeczno-ekonomicznej decydują te same czynniki, charakteryzujące poszczególne jednostki czy kategorie społeczne, a przypisywanie Romom jako takim, całej grupie mniejszościowej, określonych cech, przyczynia się, choć zapewne w nieuświadamiany przez autorów dokumentu sposób, do stygmatyzacji tej grupy i utrwalania stereotypów funkcjonujących na jej temat w społeczeństwie.

            Biorąc pod uwagę wymienione tu zastrzeżenia należy zrewidować programy pomocowe dedykowane Romom, zwłaszcza że nie są one skuteczne, jak tego dowodzą oceny ich efektywności. W tej sytuacji warto rozważyć wzmocnienie horyzontalnego charaktery działań pomocowych i adresowania ich do wszystkich kategorii społecznych znajdujących się w określonej sytuacji, bez wyróżniania niektórych z nich według kryterium etnicznego. To bowiem może powodować więcej szkód niż korzyści.

Prezes Zarządu Głównego

Roman Kwiatkowski

---

[1] „W okresie objętym niniejszym raportem nie były przeprowadzane szczegółowe ogólnopolskie badania statystyczne dotyczące sytuacji społeczno-ekonomicznej mniejszości. Nadal aktualne pozostają więc dane uzyskane w trakcie przeprowadzonego w 2011 r. Narodowego spisu powszechnego ludności i mieszkań 2011. Wyniki spisu zostały wykorzystane przy sporządzaniu niniejszego raportu” (s. 5).

Oświadczenie z dnia 23 lutego 2016 r.

Stowarzyszenia Romów w Polsce 

 w związku z wydaniem  przez Burmistrza Czchowa zarządzenia w sprawie zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego na terenie gminy Czchów 

W dniu 17 lutego 2016 r.  Burmistrz Czchowa wydał zarządzenie nr 12/2016 w sprawie zapewniania porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego na terenie gminy Czchów.

Z treści zarządzenia Burmistrza wynika, że:  „W celu zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego na terenie gminy Czchów, jednocześnie stwierdzając, iż jest to niezbędne dla ochrony życia i zdrowia obywateli, wprowadzam bezwzględny zakaz zasiedlenia nieruchomości położonej w miejscowości Czchów  (32-860 Czchów) ul. Sądecka 79, nr działki 1274, gmina Czchów, powiat Brzeski – do odwołania.”. 

Każdy normalny czytelnik takiego zarządzenia może być przekonany, że na terenie jednej z działek w Czchowie nastąpiła jakaś katastrofa typu potop, trzęsienie ziemi, osuwisko, czy  też stwierdzono  epidemię cholery, czy innej śmiertelnej choroby lub zlokalizowanie na działce groźnych terrorystów. 

Zauważamy, że akt ten przypomina „Zarządzenie dotyczące ograniczenia pobytu dla cyganów w powiecie warszawskim” wydane w dniu 28 maja 1942 r. przez Kreishauptmanna des Kreises  Warschau” dr Rupprechta, w którym polecił umieścić Cyganów w dzielnicy żydowskiej. Jednocześnie zarządził, że Cyganie, którzy opuszczą tę dzielnicę zostaną ukarani ciężkim więzieniem.                           Forma zarządzenia kojarzy się też z dekretami  władz  w okresie  stanu wojennego w  grudniu 1981 r.  oraz wywołuje u czytającego zarządzenie obawy co do strasznych i niepewnych losów mieszkańców tej gminy, szczególnie mieszkańców  sąsiadujących z tą nieruchomością.

A przecież Konstytucja RP  w art. 52  ust. 1 mówi, że :  „Każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu” .

O co chodzi Burmistrzowi Czchowa i dlaczego sięgnął do tak drastycznej formy realizacji swojej władzy?

Prawdziwe intencje wydania zarządzenia Burmistrz zawarł na jego drugiej stronie zawierającej uzasadnienie. Okazuje się, że to nie „plagi egipskie” były przyczyną wydania tego aktu prawa miejscowego, lecz możliwość zamieszkania na przedmiotowej nieruchomości  trzech rodzin romskich, którym Burmistrz Limanowej polecił  (pod rygorem egzekucji komorniczej) zasiedlić budynek położony na tej działce. Należy przypomnieć, że budynek ten Burmistrz Limanowej zakupił ze środków specjalnego rządowego Programu romskiego przeznaczonego na „integrację społeczną”  (sic!) Romów.

W taki oto sposób środki wydane przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji zamiast na integrację społeczności romskiej ze społeczeństwem większościowym stały się przyczyną wydania przez  Burmistrza Czchowa dramatycznego w treści zarządzenia oraz zniweczenia celów Programu.

Nie potrafimy zrozumieć dlaczego zasiedlenie jednego budynku na wymienionej nieruchomości przez obywateli polskich narodowości romskiej (mieszkających w Polsce od ponad sześciu wieków) ma wywołać  zagrożenie dla porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego oraz życia i zdrowia obywateli.                                                                                                                                                                                Zadajemy publicznie pytanie Panu Burmistrzowi Czchowa, czy wydaje podobne rasistowskie  zarządzenia w przypadku osiedlania się w jego Gminie Polaków, ale także osób narodowości żydowskiej, ukraińskiej, białoruskiej, czeskiej, czy słowackiej z uzasadnieniem o zagrożeniu życia, zdrowia, porządku, czy bezpieczeństwa publicznego?

Ponieważ – zdaniem naszego Stowarzyszenia – Burmistrz Czchowa wydając wymienione zarządzenie naruszył nie tylko przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, ale przede wszystkim art. 231 par. 1 Kodeksu karnego (Przekroczenie uprawnień przez funkcjonariusza publicznego oraz działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego) w związku z art. 119 par. 1 tego Kodeksu  (Groźba bezprawna wobec grupy ludzi z powodu jej przynależności narodowej. Publiczne nawoływanie)  postanowiliśmy zawiadomić Prokuraturę o możliwości popełnienia przez Burmistrza Czchowa przestępstwa karnego.

Niezależnie od powyższego w zawiadomieniu poprosiliśmy Prokuraturę o zbadanie legalności działań Burmistrza Limanowej odnośnie do zgodności z prawem komorniczego  wysiedlenia  mieszkańców swojego miasta do innej gminy. 

Roman Kwiatkowski

Prezes Zarządu Głównego 

Oświadczenie z dnia 17 lutego 2016 r.

Stowarzyszenia Romów w Polsce

w sprawie przedmiotowego traktowania rodzin romskich przez władze samorządowe Limanowej oraz Czchowa

W dniu 10 lutego 2016 r. opublikowaliśmy oświadczenie w sprawie przedmiotowego traktowania rodzin romskich przez władze samorządowe Limanowej oraz Czchowa. Od tego czasu konflikt dwóch gmin dotyczący przesiedlenia Romów jeszcze się zaostrzył, gdyż Wójt Czchowa skierował skargę na decyzję samorządu Limanowej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Równolegle Burmistrz Limanowej złożył wniosek do komornika sądowego o przymusowe przesiedlenie rodzin romskich ze swojego miasta do Czchowa. Należy jeszcze dodać, że wg informacji medialnych 17 lutego 2016 r. do Limanowej i Czchowa wybiera się  Rzecznik Praw Obywatelskich (zawiadomiony w dniu 11 stycznia 2016 r. o sprawie przez nasze Stowarzyszenie).

Całe to zamieszanie zawdzięczamy poprzedniej władzy, która postanowiła – wbrew dużej części mniejszości romskiej – stworzyć specjalny rządowy Program na rzecz społeczności romskiej w Polsce”. W ramach tego Programu przewidziano środki m.in. na zakup domów i mieszkań dla Romów, z pominięciem wszelkich ustawowych kryteriów obejmujących ogół obywateli, w tym także Romów .

Z tego Programu Burmistrz Limanowej zakupił już dwa domy dla limanowskich Romów w Czchowie oraz Marcinkowicach pozbywając się ze swojego miasta kilkudziesięciu „niechcianych mieszkańców”.

Czyniąc tak naraził się nie tylko wójtowi Czchowa, ale także wielu osobom narodowości polskiej, którzy latami bezowocnie czekają na mieszkania, czy remont domów w których zamieszkują. Ciekawe, co na ten temat powiedzieli by przedstawiciele innych mniejszości narodowych, czy etnicznych, którzy przecież też borykają się z problemami mieszkaniowymi.

Lektura wpisów internautów pod artykułami dotyczącymi konfliktu limanowsko-czchowskiego nie pozostawia żadnych złudzeń w tej mierze. I należy tych ludzi zrozumieć. Przecież w naszym kraju wszyscy są równi i tak winni być traktowani przez władze. Po raz kolejny z powodu rządowego Programu Romowie stali się kozłami ofiarnymi. Nasuwa się przysłowie „kowal zawinił, Cygana powiesili”.

Tymczasem, dzięki „Programowi romskiemu” są także „równiejsi”, którym władza w Warszawie – za pośrednictwem m. in. Burmistrza Limanowej – daje mieszkanie poza kolejnością. I jeśli Burmistrz ten przy okazji pozbywa się ze swojego terenu Romów, to w efekcie wszyscy są zadowoleni, poza Wójtem Czchowa, któremu podrzuca się Romów oraz samymi Romami, którzy wg Burmistrza nie wiedzieć czemu , – nie chcą się wyprowadzać z Limanowej.

Wniosek nasuwa się jeden. Trzeba skończyć ze specjalnymi Programem na rzecz mniejszości romskiej. Wszystkie problemy niektórych obywateli pochodzenia romskiego oraz nieromskiego można skutecznie rozwiązywać w oparcie o przepisy obowiązujące ogół obywateli. Postępując w ten sposób zakończonoby spory co do pozytywnej dyskryminacji Romów. Nadto w zmienionej rzeczywistości władzom Limanowej nawet do głowy nie wpadłby pomysł, by za własne pieniądze kupować dla Romów domy w obcych gminach.

Póki co konflikt między dwoma gminami się rozwija, kosztem pieniędzy podatników. Zobaczymy co przyniesie najbliższa przyszłość.

Apelujemy do władz publicznych o rozsądek oraz żądamy respektowania praw obywatelskich Romów z Limanowej.

Roman Kwiatkowski

Prezes Zarządu Głównego

Oświadczenie z dnia 17 lutego 2016 r.

Stowarzyszenia Romów w Polsce

w sprawie przedmiotowego traktowania rodzin romskich przez władze samorządowe Limanowej oraz Czchowa

W dniu 10 lutego 2016 r. opublikowaliśmy oświadczenie w sprawie przedmiotowego traktowania rodzin romskich przez władze samorządowe Limanowej oraz Czchowa. Od tego czasu konflikt dwóch gmin dotyczący przesiedlenia Romów jeszcze się zaostrzył, gdyż Wójt Czchowa skierował skargę na decyzję samorządu Limanowej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Równolegle Burmistrz Limanowej złożył wniosek do komornika sądowego o przymusowe przesiedlenie rodzin romskich ze swojego miasta do Czchowa. Należy jeszcze dodać, że wg informacji medialnych 17 lutego 2016 r. do Limanowej i Czchowa wybiera się  Rzecznik Praw Obywatelskich (zawiadomiony w dniu 11 stycznia 2016 r. o sprawie przez nasze Stowarzyszenie).

Całe to zamieszanie zawdzięczamy poprzedniej władzy, która postanowiła – wbrew dużej części mniejszości romskiej – stworzyć specjalny rządowy Program na rzecz społeczności romskiej w Polsce”. W ramach tego Programu przewidziano środki m.in. na zakup domów i mieszkań dla Romów, z pominięciem wszelkich ustawowych kryteriów obejmujących ogół obywateli, w tym także Romów .

Z tego Programu Burmistrz Limanowej zakupił już dwa domy dla limanowskich Romów w Czchowie oraz Marcinkowicach pozbywając się ze swojego miasta kilkudziesięciu „niechcianych mieszkańców”.

Czyniąc tak naraził się nie tylko wójtowi Czchowa, ale także wielu osobom narodowości polskiej, którzy latami bezowocnie czekają na mieszkania, czy remont domów w których zamieszkują. Ciekawe, co na ten temat powiedzieli by przedstawiciele innych mniejszości narodowych, czy etnicznych, którzy przecież też borykają się z problemami mieszkaniowymi.

Lektura wpisów internautów pod artykułami dotyczącymi konfliktu limanowsko-czchowskiego nie pozostawia żadnych złudzeń w tej mierze. I należy tych ludzi zrozumieć. Przecież w naszym kraju wszyscy są równi i tak winni być traktowani przez władze. Po raz kolejny z powodu rządowego Programu Romowie stali się kozłami ofiarnymi. Nasuwa się przysłowie „kowal zawinił, Cygana powiesili”.

Tymczasem, dzięki „Programowi romskiemu” są także „równiejsi”, którym władza w Warszawie – za pośrednictwem m. in. Burmistrza Limanowej – daje mieszkanie poza kolejnością. I jeśli Burmistrz ten przy okazji pozbywa się ze swojego terenu Romów, to w efekcie wszyscy są zadowoleni, poza Wójtem Czchowa, któremu podrzuca się Romów oraz samymi Romami, którzy wg Burmistrza nie wiedzieć czemu , – nie chcą się wyprowadzać z Limanowej.

Wniosek nasuwa się jeden. Trzeba skończyć ze specjalnymi Programem na rzecz mniejszości romskiej. Wszystkie problemy niektórych obywateli pochodzenia romskiego oraz nieromskiego można skutecznie rozwiązywać w oparcie o przepisy obowiązujące ogół obywateli. Postępując w ten sposób zakończonoby spory co do pozytywnej dyskryminacji Romów. Nadto w zmienionej rzeczywistości władzom Limanowej nawet do głowy nie wpadłby pomysł, by za własne pieniądze kupować dla Romów domy w obcych gminach.

Póki co konflikt między dwoma gminami się rozwija, kosztem pieniędzy podatników. Zobaczymy co przyniesie najbliższa przyszłość.

Apelujemy do władz publicznych o rozsądek oraz żądamy respektowania praw obywatelskich Romów z Limanowej.

Roman Kwiatkowski

Prezes Zarządu Głównego